In 2017 belande ik op hetzelfde punt, ik was bijna 50 kilo afgevallen en verwachtte dat het dan allemaal wel vanzelf zou gaan. Dat ik een leuker persoon zou worden met meer zelfvertrouwen en dat het vanaf allemaal wel vlekkeloos zou verlopen. Haha hoe grappig hoe naïef dat eigenlijk was. Ik worstelde lekker door en luisterde naar geen enkel signaal van mijn lichaam. Het ene label na het andere label werd op me geplakt. Daar waar we begonnen met obesitas gingen we verder met trage schildklier en stofwisseling, fybromyalgie, depressie, verlatingsangst, paniekaanvallen, burn-out, whiplash, 2 miskramen, schijnzwangerschappen en PCOS. Toen ik dus in een depressie belandde, begin 2018, werd ik genoodzaakt naar mijn lichaam te luisteren. Ik kwam thuis te zitten en ging om de week met een psycholoog praten. Dat voelde als een extra kwelling, je pelt steeds een laagje extra van de ui af en zit daar 2 weken thuis mee om daarna in een volgend gesprek weer een laagje eraf te pellen. Tot we eindelijk bij de kern kwamen na bijna 4 maanden!! In de tussentijd speelde mijn verlatingsangst nog eens extra op waar ook paniekaanvallen bij kwamen. Ik durfde dit uiteindelijk met iemand te delen en die gaf aan mij in 1 sessie daarvan af te kunnen helpen door contact te maken het onderbewuste. Dit voelde voor mij al abracadabra en onwaar, dus ik hield het bij de psycholoog. Tot het nog een keer gebeurde, een aantal weken later! Dus ik belde haar op dat ik toch open stond voor een sessie en dezelfde avond zat ik met een mentor vanuit Australië online in een sessie. Hij wist precies te vertellen waar mijn verlatingsangst vandaan kwam, heelde dit en wat sliep ik als een roosje die avond!