Op mijn 13e kreeg ik mijn eerste vriendje en wilde mijn moeder dat ik aan de anticonceptiepil ging. Het diëten was voorbij en die 2 in combinatie zorgde ervoor dat de kilo’s langzaamaan weer terug slopen… en voor mijn gevoel was het 2x knipperen met mijn ogen woog ik 125 kilo. Er was dus ruim 3x zoveel bij als dat er af was… Toen begon de ellende weer. Alle diëten zijn de revue gepasseerd, noem ze maar op of ik heb ze letterlijk gesponsord. Wel in het begin iets resultaat maar alles zat er sneller weer bij dan dat het eraf was. En zelfs met een diëtiste lukte het niet. Dat ging met een kilo per maand, en als je er dan 50 moet werkt dat alleen maar demotiverend.

We kwamen erachter dat ik een traag werkende stofwisseling en schildklier had. Echter niet dusdanig dat ik er medicatie voor moest gaan innemen maar wel wat een duidelijke invloed had op mijn gewicht. Op mijn 18e werd daar ook nog fybromyalgie bij geconstateerd. De enige medicatie die ik daarvoor kon nemen was prednison, daar heb ik voor bedankt. Ik probeerde op en af gezonder te gaan leven, periodes van diëten, programma’s volgen, extra bewegen maar alles steeds zonder goed resultaat. Onzeker tot en met maar gelukkig destijds gezegend met een lieve vriend die mijn letterlijk door dun en dik (want hij leerde mij “dun” kennen) steunde en van mij hield.

Op mijn 21e is er een soort knop omgegaan. Het moest en zou anders! Ondanks mijn jonge leeftijd dacht ik door mijn relatie wel na over de toekomst Ik droomde ook over trouwen in een prinsessenjurk en niet over 2 jurken die ik moest kopen, 1 voor de voorkant en 1 voor de achterkant… En ook kinderen waar ik een gezonde mama voor wilde zijn en niet 1 die na 50 meter rennen in het park aan het zuurstof moest. Blijkbaar gaf ik hiermee al het juiste sign aan the Universe waardoor eindelijk HET programma op mijn pad kwam wat voor mij was weggelegd. Was het makkelijk? Niet altijd… Maar was het ’t waard? JAAAAAAAA